Οι νόμοι του Κυρίου

«Όπως μια αγελάδα δεμένη από τη μύτη της με μακρύ κορδόνι υπόκειται σε όρους, έτσι και τα ανθρώπινα όντα είναι δεμένα με διάφορες βεδικές εντολές και υπόκεινται στους όρους του Υπερτάτου.»

Κάθε ζωντανό ον, είτε είναι άνθρωπος είτε είναι ζώο ή πτηνό, νομίζει ότι είναι ελεύθερο, όμως στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι ελεύθερος από τους αυστηρούς νόμους του Κυρίου. Οι νόμοι του Κυρίου είναι αυστηροί, γιατί κανείς δεν μπορεί να τους παρακούσει σε καμία περίσταση. Πανούργοι εγκληματίες μπορούν να ξεφύγουν από τους ανθρώπινους νόμους, αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να αγνοηθούν οι νόμοι του υπέρτατου νομοθέτη. Η ελάχιστη αλλαγή της πορείας των νόμων του Θεού μπορεί να επιφέρει τεράστιο κίνδυνο που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο παραβάτης του νόμου. Αυτοί οι νόμοι του Υπερτάτου είναι συνήθως γνωστοί ως θρησκευτικοί κώδικες και κάτω από διαφορετικές συνθήκες μπορεί να διαφέρουν, αλλά η αρχή της θρησκείας είναι παντού μία και η αυτή, και συγκεκριμένα, η υπακοή στις εντολές του Υπέρτατου Θεού, η υπακοή στους θρησκευτικούς κώδικες. Αυτός είναι ο όρος της υλικής ύπαρξης. Όλα τα ζωντανά όντα του υλικού κόσμου έχουν αποδεχθεί τον κίνδυνο της υπό όρους ζωής κατόπιν δικής τους επιλογής και έτσι έχουν παγιδευθεί στους νόμους της υλικής φύσης. Ο μόνος δρόμος διαφυγής από αυτή την περιπλοκή είναι να συμφωνήσουν να υπακούουν στον Υπέρτατο. Αλλά αντί να απελευθερωθούν από τα νύχια της μαγια, δηλαδή της πλάνης, τα ανόητα ανθρώπινα όντα δένονται από διάφορες ονοματολογίες, προσδιοριζόμενα ως μπραμανα, κσατρια, βαϊσια, σουντρα, Ινδουιστές, Μωαμεθανοί, Ινδοί, Ευρωπαίοι, Αμερικανοί, Κινέζοι και πολλά ακόμη, και έτσι εκτελούν τις εντολές του Υπερτάτου Κυρίου στο πλαίσιο των γραφών ή των νομοθετικών εντολών που αντιστοιχούν στην περίπτωσή τους. Οι θεσμοθετημένοι νόμοι του κράτους είναι ατελείς απομιμήσεις των θρησκευτικών κωδίκων. Το κοσμικό κράτος, δηλαδή το άθεο κράτος, επιτρέπει στους πολίτες του να παραβιάζουν τους νόμους του Θεού, αλλά τους απαγορεύει να απειθαρχούν στους νόμους του κράτους. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι υποφέρουν συνήθως περισσότερο από την παραβίαση των νόμων του Θεού, παρά από την ανυπακοή στους ατελείς ανθρώπινους νόμους. Στην υπό όρους ζωή της υλικής ύπαρξης όλοι οι άνθρωποι είναι καταστατικώς ατελείς και, συνεπώς, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να θεσπιστεί τέλεια νομοθεσία, ακόμα και από τον πλέον προηγμένο από υλική άποψη ανθρωπο. Από την άλλη, δεν υπάρχουν τέτοιες ατέλειες στους νόμους του Θεού. Αν οι ηγέτες είναι εκπαιδευμένοι στους νόμους του Θεού, δεν υπάρχει ανάγκη για αυτοσχέδια και περιττά νομοθετικά σώματα. Οι πρόχειροι ανθρώπινοι νόμοι χρειάζονται αλλαγές, αλλά οι νόμοι του Θεού, επειδή το καθ’ ολοκληρίαν τέλειο Πρόσωπο της Θεότητας τους έχει κάνει τέλειους, δεν χρειάζονται καμία αλλαγή. Οι θρησκευτικοί κώδικες, οι εντολές των γραφών, έχουν γίνει από απελευθερωμένους εκπροσώπους του Θεού, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις διαφορετικές συνθήκες ζωής· εκτελώντας τις εντολές του Κυρίου, τα υποκείμενα σε όρους ζωντανά όντα απελευθερώνονται σταδιακά από τις αρπάγες της υλικής ύπαρξης. Εντούτοις, η πραγματική θέση του ζωντανού όντος είναι αιωνίως η θέση του υπηρέτη του Υπερτάτου Κυρίου. Στην κατάσταση της απελευθέρωσης, προσφέρει υπηρεσία στον Κύριο με υπερβατική αγάπη και έτσι απολαμβάνει μια ζωή γεμάτη ελευθερία, ακόμα και ως ίσος με τον Κύριο ή και ανώτερος. Αλλά στον υπό όρους υλικό κόσμο, κάθε ζωντανό ον θέλει να είναι ο Κύριος των άλλων ζωντανών όντων και με αυτόν τον τρόπο, με την πλάνη που επιβάλλει η μαγια, αυτή η νοοτροπία της κυριαρχίας γίνεται η αιτία της περαιτέρω επέκτασης της υπό όρους ζωής. Στον υλικό κόσμο, λοιπόν, το ζωντανό ον υπόκειται ακόμη περισσότερο σε όρους, έως ότου υποταγεί στον Κύριο, αναζωογονώντας την αρχική του θέση του αιώνιου υπηρέτη. Αυτή είναι η τελευταία οδηγία της Μπαγκαβαντ-γκιτα και όλων των άλλων αναγνωρισμένων γραφών του κόσμου.

(Σρίμαντ-Μπαγκαβατάμ, 1.13.42 – Μετάφραση και σχόλιο του Σρίλα Μπακτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα)

Μετάφραση: Γ. Δ. Κωνσταντόπουλος